Communio personarum w małżeństwie

w oparciu o encyklikę „Familaris Consortio” Jana Pawła II

 

 

            W swoim nauczaniu  Jan Paweł II wiele uwagi poświęca tematyce małżeństwa i rodziny. Kładzie nacisk na fakt, iż warunkiem, podstawą każdego małżeństwa winna być miłość, odpowiedzialność , a druga osoba powinna być traktowana jako dar. Przed małżeństwem Jan Paweł II stawia się również liczne zadania. Papież podkreśla często że zarówno małżeństwo, jak i potem rodzina, powinno stanowić wspólnotę -  komunię osób – (communio personarum).  W małżeństwie komunia osób ma być podstawą, fundamentem i dopiero potem w oparciu o małżeńską komunię osób, można tworzyć komunię osób w rodzinie. Chodzi tu o sposób bycia osób, które poprzez swoje działanie i wzajemne bycie z sobą i dla siebie, afirmują swą miłość i samych siebie.

      Małżeństwo ma być założone i ożywiane przez miłość. Tylko w ten sposób może się ono stać prawdziwą komunią (wspólnotą ) osób, a dokładniej kobiety i mężczyzny jako małżonków najpierw, a następnie jako rodziców i krewnych.

      Jan Paweł II uważa, że pierwszym zadaniem małżeństwa (rodziny) jest wierne przeżywanie prawdziwej komunii, w której miłość jest mocą i celem.  Podkreśla również, ze „Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa”. Człowiek jest powołany do miłości. Tylko w niej się spełnia, dzięki niej siebie rozumie.

            Takie warunki Miłości odnajdujemy w komunii osób. Owa komunia małżeńska posiada swoje charakterystyczne cechy – niepodzielność (jedność) i nierozerwalność.

      Małżonkowie powinni wiedzieć i „czuć”, że od pierwszych chwil trwania ich małżeństwa „ja” i „ty” łączą się w jedno – „my”. Mocą przymierza zawartego pomiędzy kobietą i mężczyzną przed Bogiem stają się oni jednym ciałem – „już nie są dwoje, lecz jedno”. Komunia osób ma swoje korzenie we wzajemnym uzupełnianiu się kobiety i mężczyzny.  

      Drugi ważny element to nierozerwalność małżeństwa. Już w małżeńskiej przysiędze odnajdujemy słowach:  „i że nie opuszczę cię aż do śmierci”.  Nierozerwalność małżeństwa podkreślona została też w woli Boga: „co Bóg złącza człowiek niech nie rozdziela”. Uzasadnienia nierozerwalności małżeństwa można szukać jeszcze indzie. Jak zauważa Jan Paweł II: „To głębokie zjednoczenie będące wzajemnym oddaniem się sobie dwóch osób, jak również dobro dzieci, wymaga pełnej wierności małżonków i prze ku nieprzerwalnej jedności ich współżycia”

      Komunia osób powinna być stale zachowywana i doskonalona we wzajemnym duchu ofiary. Jest wymagająca. Domaga się gotowości małżonków do zrozumienia, tolerancji, przebaczenia i pojednania. Oczywiście każde małżeństwo i każda rodzina narażone się na różnego rodzaju napięcia, konflikty czy egoizm, które uderzają w komunię, jednak małżeństwo umocnione w sakramencie ma moc, by to wszystko przezwyciężyć.